မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆံုဆည္းခြင့္ရိွသည္

အဲကြန္း အကူအညီျဖင့္ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးေသာ အေရာင္းဆိုင္ အတြင္း တြင္ ၿငိမ္သက္ျခင္းကသာ လႊမ္းမိုးလ်က္ရိွသည္။ တပ္ဆင္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီမွ ေန႔လယ္နာရီတိတိဆိုေသာ အခ်ိန္ကို ၫႊန္ျပလ်က္ ရိွၿပီျဖစ္၏။ အခန္း၏ အျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးႏွင့္ ၀န္းက်င္ အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ေတာ့ ပူျပင္းလွသည့္ အရိွန္အဟုန္ကို ခံစားႏိုင္မည္ ထင္သည္။ စင္ေပၚ တြင္ ေစ်း၀ယ္တခ်ဳိ႕ ၾကည့္သြား၍ ေနသားတက် မဟုတ္ေတာ့ေသာ ဖိနပ္ မ်ားကို စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ စီလိုက္မိသည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္မိ၏။ လမ္းမထက္တြင္ ဥဒဟိုသြားလာေနသည့္ ယာဥ္ေပါင္းစံုကို အျမင္အာ႐ံုတြင္ေတြ႕ ရ ၏။ သူမမ်ား ေရာက္လာမလားဟု ေလ်ာ့ရဲရဲ ေမွ်ာ္လင့္မႈျဖင့္ စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။ ဤေန႔သည္ လဆန္း ၈ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ သူမ ေရာက္လာဖို႔ သည္မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေပမဲ့ မေသခ်ာသည့္ ေမွ်ာ္လင့္မႈတခ်ဳိ႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ တံခါးေပါက္သို႔ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္မိသည္။ ျမင္ရသည္ ့ေစ်း၀ယ္သူတခ်ဳိ႕တြင္ သူမႏွင္႕ တူသူဟူ၍ ေယာင္လို႔ေတာင္ ပါမလာခဲ့ပါ။ ေႏြရာသီ၏ ပူျပင္းလွေသာ ယခုလိုေန႔လယ္ခင္းမ်ဳိးတြင္ သူမအျပင္ ထြက္ပါမည္ဟု အပိုင္ေျပာ၍ ရႏိုင္မည္လား။ ထိုသို႔ ေတြးလိုက္မိျပန္ေတာ့ ျဖဴ၀င္းလွေသာ သူမ၏ အသားအေရ ခပ္စိုစုိကိုသာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေပၚလာေလသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ေအးလြန္းလွသည္ထင္သည္မို႔ အဲကြန္းကို အနည္းငယ္ေလွ်ာ့လိုက္၏။ “ကၽြန္မက အပူဒဏ္မခံႏိုင္ဘူး။ ေနပူထဲဆို မျဖစ္ေလာက္မွ သာထြက္ျဖစ္တာ၊ ေအးတာကို ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ခံႏိုင္ရည္ရိွတယ္”ဟု သူမေျပာခဲ့ေသးသည္ကို အမွတ္ရသည္။ အပူအပင္မရိွ ျပည့္စံုစြာ ႀကီးျပင္းလာေသာ  လူကုံထံ အသိုက္အ၀န္း တစ္ခုမွ သူမလို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဖိနပ္ဆိုင္တစ္ခုတြင္ အေရာင္းစာေရး အဆင့္သာျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံႏိုင္ရည္ခ်င္းကြာျခား မည္ပင္။ ေလာကတြင္ ထင္မွတ္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပ်က္တတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယခင္အခ်ိန္က မေတြးမိခဲ့။ အယံုအၾကည္မဲ့လြန္းသည္ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့သမွ် ကိစၥမ်ားသည္ မထူးဆန္းလွေသာ သာမန္ျဖစ္စဥ္မ်ားသာ။ သူသာ ကၽြန္ေတာ္ရိွေသာ STRANGE ဆိုသည့္ဖိနပ္ ဆိုင္သို႔ ၀ယ္သူအျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္ရိွမလာခဲ့လွ်င္ မနက္ခင္းကိုးနာရီမွ ညေနငါး နာရီအထိ ဖိနပ္ဆိုင္တြင္ အေရာင္းစာေရး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း ဖိနပ္ဆိုင္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႔ သြားလိုက္     ျပန္လိုက္လုပ္ျခင္းႏွင့္သာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေန႔ရက္တိုင္းကို ကုန္လြန္ရသည္သာ မ်ားခဲ့ေလသည္။ အေဆာင္သို ႔ျပန္ေရာက္ခ်ိန္၊ ညစာစားၿပီးသည့္ေနာက္ တစ္ခါတစ္ရံ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕ရက္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၏ မ်ားျပားလွ ေသာ စကား၀ိုင္းမ်ားအၾကားတြင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ ႕ႏွင့္ ေခတ္၏ ထင္ေပၚမႈ ျပယုဂ္မ်ားကို အျမင္ခ်င္း႐ႈျမင္သံုးသပ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္အခါမွလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တူညီစြာသေဘာထား တိုက္ဆိုင္ျခင္းမရိွခဲ့ေပ။ တစ္ေယာက္က ခ်စ္သုေ၀၏ ဒီဇိုင္းအေၾကာင္း စကားစ ေမးျမန္းမိလွ်င္ အျခားတစ္ေယာက္က Lady Gaga အေၾကာင္း စကား၀ိုင္းထဲ ဆြဲသြင္းခ်င္သြင္းမည္။ တစ္ေယာက္က သူ၏ အလုပ္မွ အခက္အခဲအား ရင္ဖြင့္ တိုင္ပင္လာလွ်င္ အျခား တစ္ဦးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ Shopping Centerမ်ားတြင္ ပူးတဲြဖြင့္လွစ္လာၾကေသာ IT Mall မ်ားအေၾကာင္း ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္ သြားႏုိင္သည္။ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ဟာသဆန္မည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္မွာ အစီအစဥ္တက်မ ရိွေသာ ေရာက္တတ္ရာ ရာေခါင္း စဥ္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္နားရက္ျဖစ္ေသာ အခ်ဳိ႕ ညေနခင္းမ်ားတြင္ တကၠသိုလ္ လမ္းမႀကီး အနီးရိွ နာမည္ႀကီးလွေသာ မုန္ဟင္းခါးဆိုင္တစ္ခုတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးသြားစားျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္သို႔ အေဖာ္ႏွင့္ သြားစားျဖစ္သည့္ အႀကိမ္အေရအတြက္သည္ သတိတရ ျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ ပင္ နည္းပါး၏။ အေဆာင္မွ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုသည္ မုန္႔ဟင္းခါး မႀကိဳက္ၾကပါ။ သို႔ေပမဲ့ ရံဖန္ရံခါ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ စားတတ္၏။ ထုိအခ်ိန္သည္ လည္း အတိအက် ရည္ၫႊန္း၍ မရတတ္။ သူတို႔ စိတ္ကူးေပါက္မွသာ ျဖစ္ ၏။ ထိုတစ္ရက္သည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မုန္႔ဟင္းခါး စားခ်င္စိတ္ ေပါက္၍အေဆာင္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ထိုင္ေနခဲ့ ေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ေတာ့ ထူးဆန္း သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ ပါသည္။ ေဘးစားပြဲမွ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္၏စကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ သိလိုစိတ္ကို ႏိႈးဆြေပးခဲ့သည္ျဖစ္၏။ သူမတို႔ ေဆြးေႏြးေနခဲ့သည့္ အေၾကာင္း အရာသည္ သူမတို႔ႏွစ္ဦးထဲမွ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူ အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဘာေပးရမည္နည္း ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလး၏ပံုစံသည္ အနည္းအက်ဥ္းေခတ္ ဆန္ သည္ဟု ေျပာ၍ရ၏။ ေနာက္ဆံုး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ အရာသည္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အမ်ဳိးသားစီး ဖိနပ္တစ္ရံပင္ျဖစ္ေလသည္။ အလြန္ပူေလာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အျပင္ထြက္လွ်င္ ပူသည္ဟု ေျပာ၍ရႏိုင္ေသာ ေႏြ ရာသီ ၏ ေန႔ခင္းအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာမ်ားႏွင့္ သြယ္၀ိုက္စြာပတ္ သက္ေသာ ဖိနပ္တစ္ရံကို ေရာင္းခ်ခြင့္ရခဲ့၏။ ထိုဖိနပ္ကို သူမလာေရာက္ ၀ယ္ယူလိမ့္မည္၊ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရာ ဖိနပ္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာ ခဲ့လိမ့္မည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲတြင္ မရိွခဲ့။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ တြင္ ေတြ႕ဆံုၿပီး မၾကာလွေသာရက္ပိုင္းအတြင္း ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။။“သူ ႀကိဳက္မွာပါေနာ္”ဆိုေသာ သူမ၏ခ်ဳိလြင္သည့္ စကားသံသည္ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႔ကို ရည္ရြယ္ ေျပာဆိုခဲ့သည္ လည္း မေတြးတတ္ခဲ့ပါ။ ထိုေန႔တြင္ ေနာက္တစ္ ေခါက္ သူမကိုျမင္ခဲ့လွ်င္ မွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အထိ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္ကစြဲထင္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ လည္ေတြ႕ဆံုေသာ အခါ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ "အစ္ကိုတစ္၀မ္းကြဲအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ပါ၊ ေယာက်္ားေလးေတြ အခုေနာက္ ပိုင္း ဘယ္လိုပံုစံစီးေနၾကတာလဲ သိပ္မသိေတာ့ အဆင္ေျပမဲ့အထဲကပဲ ျပေပးပါ”ဟုေတာင္းဆိုေသာ စကားစု အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့ သည္မွာ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံျဖစ္ ခပ္ပါးပါးဖိနပ္ တစ္ရံသာျဖစ္၏။ သူမအစ္ကုိ ဆိုသူႀကိဳက္မႀကိဳက္ မသိေပမဲ့ သူမ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ ဖိနပ္အေရာင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္စီးထားေသာ FLAGIO တံဆိပ္ ဖိနပ္၏ အနက္ေရာင္ခပ္ေျပေျပပင္။ မိုးသက္ေလ အနည္းငယ ္ေရာေႏွာသည့္ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္ ့သူမမိတ္ေဆြ အဆင့္ သို႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္။ အေဆာင္ႏွင့္ ၁၀ ျပ မွ်သာ ေ၀းေသာဖိနပ္ဆိုင္မွ အျပန္ခရီးအတြက္ အခ်ဳိ႕ရက္မ်ား တြင္ ယခင္ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ေနက်ျဖစ္၏။ စက္ဘီးႏွင့္ လာသည့္အခါ ဒါမွ မဟုတ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ လိုက္ပို႔သည္ အခါမွ လြဲလွ်င္ လိုင္းကားမစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ပါသည္။ မၾကာခဏလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနက် အက်င့္ တစ္ခုပင္။ ခပ္ဖြဲဖြဲ မိုးစက္ တခ်ဳိ႕ ရြာသြန္းလ်က္၊ ဖုန္ႏွင့္သဲမ်ား လြင့္စဥ္သြားေအာင္ တိုက္ခတ္လ်က္ ရိွသည့္ ေလခပ္ျပင္းျပင္း အေျခအေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လ်က္ရိွေသာ လမ္းေဘးသို႔ ေတာက္ပေသာ ေခတ္မီကားတစ္စင္း လာရပ္ေလ သည္။ “ကိုမင္းညီခ်ဳိ၊ အေဆာင္ကို ကၽြန္မလိုက္ပို႔ ေပးပါရေစ” သူမ၏ ထိုစကားသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကားအာ႐ံုတြင္ လိႈင္းတစ္ခု အျဖစ္ျဖတ္သန္း သြားသည့္တိုင္ အခ်ိန္ခဏေလးေတာ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိ ခဲ့ေသး၏။ ထုိျဖစ္စဥ္ မ်ား၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္အံ့ၾသ စရာခ်ည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ အေဆာင္သို႔ သူမလာေရာက္ ေတြ႕ဆံုရင္း တစ္ေန ရာရာသို႔ သြားျဖစ္ၾက၏။ ထို႔ထက္ပို၍ထူးျခား သည္မွာ လတစ္လ၏ ၁၅ ရက္ေန႔ ၀န္းက်င္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ဆိုင္သို႔ ပုံမွန္လာေရာက္ ၀ယ္ယူ တတ္ေလသည္။ ၀ယ္ယူေသာပံုစံသည္ ၂ လ ၾကာလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရိွ ရာဖိနပ္ဆိုင္သို႔ သူမ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖင့္ လာရင္း အေဆာင္သို႔ အေျခအေနတစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေတြ႕ဆံုရင္း ရင္းႏွီးမႈသည္ အေတာ္ပင္ခိုင္မာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိ သည္မွာ ခပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အလြန္ၾကည္စင္ေနေသာ သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားပင္။ ထိုမ်က္ ၀န္းမ်ားတြင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၏ မာနျဖင့္ တလူလူလြင့္လိုေသာ အရိပ္အေယာင္ မ်ား မေတြ႕ရသလို႐ိုးသားေအးခ်မ္းမႈျဖင့္ အတိၿပီးေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားလည္း မေတြ႕ရပါ။ ေသ ခ်ာပါသည္။ တိက်စြာ အမည္တပ္၍ မရေသာ္ လည္း ထိုမ်က္၀န္းမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ၏ အေျခအေနသည္ အတိအက် အမည္တပ္မရေသာ ခပ္၀ါး၀ါးအေျခ အေနတစ္ခု သာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေသာ ေန႔ရက္မ်ား၊ ၂ လ ၾကာ တစ္ႀကိမ္ လာတတ္ေသာ လတစ္လ၏ ၁၅ ရက္ေန႔ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ့မေလ်ာ့ သတိရေနတတ္ခဲ့၏။ ထို႔ထက္ပိုခ်င္ ပိုႏိုင္ေသာ္လည္း သူမႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေသခ်ာေသာအေျဖတစ္ခု ထြက္ရိွ သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးဖူး သည့္အတြက္ ထိုမွ်သာျဖစ္ႏိုင္ သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါ သည္။ သူမ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းႏွင့္အခ်က္ အလက္တခ်ဳိ႕အား သယ္ေဆာင္လာ ေပးခဲ့သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္မွဖိနပ္ ဆိုင္ရွင္လည္း ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းလိုလည္း ခင္မင္စြာေပါင္းသင္းေသာ ကိုႀကီးသန္႔ပင္ ျဖစ္သည္။ “မင္းေတာ့ သတိေလးနဲ႔သာေနေတာ့၊ မဟုတ္ရင္ သူ႕ရဲ႕ တျခားေကာင္ ေလးေတြမ်ဳိးလိုပဲ အဆံုးသတ္ ထားခဲ့မယ္ထင္တယ္”ဟူ၍ အစခ်ီလ်က္ေျပာ ျပခဲ့ေသာ သူမ၏ အေၾကာင္းအရာသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ဆိုးကြက္မ်ားႏွင့္ ျဖစ္၏။ ရတနာပံုတကၠသိုလ္ သခ်ၤာေမဂ်ာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေရာက္ေနေသာ ႂကြယ္၀ သည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ ရည္းစားမ်ားလွသည္ မဟုတ္လွဘဲ ေခတ္ ဆန္ေသာ မိန္းကေလးမ်ား လို ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ထားရိွသူ။ သူမစိတ္၀င္ စားေသာ ေကာင္ေလးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာထား ရိွခဲ့၍ သူမဘက္မွသာ အကုန္အက်မ်ားျခင္း၊ ပစၥည္း တခ်ဳိ႕ကို လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးတတ္ေသာအက်င့္ ရိွတတ္သည္တဲ့။ “မင္းက ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ႐ုပ္ကေလးကလည္း ရိွေတာ့ လာတြဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္ကြာ၊ မင္း စဥ္းစားေပါ့။ ကိုႀကီးကေတာ့ သိပ္ သေဘာမက်ဘူး” ဟုတ္ပါသည္။ ကိုႀကီးသန္႔ေျပာသလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လည္း သူမ၏ ထိုအက်င့္စ႐ိုက္မ်ားႏွင့္ အမူအက်င့္တခ်ဳိ႕ကို ဘ၀င္မေတြ႕ပါ။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ကာလမ်ား တြင္ ကၽြန္ေတာ္သူမကိုမေတြ႕မိေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ့ သည္။ အလုပ္မွ ၂ လ ခြင့္ယူရင္းအေ၀း သင္ ေနာက္ ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖခဲ့သည္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူမႏွင့္မေတြ႕ေစရေလာက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ျဖစ္သြား ေစခဲ့၏။ သူမကို အထူးအေထြ ေရွာင္စရာမလို ေတာ့သည္ႏွင့္အတူ ဖိနပ္ ဆိုင္သို႔ သူမ လာရွာတိုင္းလည္း သူမ ရရိွသြားခဲ့ေသာ အေျဖသည္ကၽြန္ေတာ္ မရိွပါဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ဆိုင္တြင္ လတိုင္းလိုလိုပင္ သူမ လာေရာက္ ၀ယ္ ယူတတ္သည့္ အေၾကာင္းရင္းသည္ သူမ၏ဇာတ္လမ္းမ်ားမွ ဇာတ္ေကာင္မ်ား စြာအတြက္ အေဆာင္ အေယာင္အျဖစ္ လက္ေဆာင္ သေဘာမ်ဳိးေပးအပ္ျခင္း သာျဖစ္ေလမည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ တိုက္ဆိုင္သည့္အခ်ိန္ မ်ား၊ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို အမွတ္ရေနခဲ့ပါသည္။ ျပင္းျပင္းျပျပ မဟုတ္သည့္တိုင္ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္၊ ဖိနပ္ဆိုင္ထဲသို႔ ၀ယ္သူ ၀င္ေရာက္လာလွ်င္ လိႈက္ခနဲ ခုန္လႈပ္္တတ္ေသာ ရင္ခုန္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနမိတတ္သည္။ သို႔ေသာ္အခ်ိန္ ၆ လ ဟူေသာ ကာလတြင္ သူမ၏ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားမွဇာတ္ ရံမွ်သာျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ သို႔ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။ သူမ ေပးခ်င္ ေသာ၊ ေပးေလ့ရိွေသာ လက္ေဆာင္မ်ားသည္ ယခင္အခ်ိန္ ကလို ဖိနပ္မ်ားပင္  ျဖစ္ေနဦးမည္လား။ လူတစ္ေယာက္၏ အႀကိဳက္သည္အခ်ိန္ကာလကို လိုက္ ၍ေျပာင္း လဲသည္ ရိွခဲ့ေသာ္ သူမသည္ အရင္အခ်ိန္မ်ားကလို ဖိနပ္လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္မွ ေပးေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္၏ အဆင့္အတန္း၊ အေျခအေန သည္ ေပါင္းစပ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ေ၀းကြာလြန္း လွပါသည္။ ျပန္လည္ ေတြးေတာၾကည္ ့ မိေသာအခါ စိတ္ကူးယဥ္ ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ခပ္ေၾကာင္ ေၾကာင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မ်ား ျဖစ္ေနမည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ သံသယ၀င္ မိ ေသး၏။ ထိုျဖစ္စဥ္တစ္ခု၏ အဆံုးတြင္- မေ၀းေတာ့ေသာ ကာလတစ္ခု၏ ေန႔ရက္တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ ေယာက္တည္းအတြက္သာ ရည္စူး၍ ေပးမည္ျဖစ္ေသာ သူမထံမွ ဖိနပ္တစ္ ရံအား ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။  ေရႊကိုယ္နတ္၊UCSM၊ (Teen Magazine October 2012)   http://shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=4478:2012-10-26-11-08-36&catid=105:2008-06-08-20-03-14&Itemid=660