ဂမီ္ၻရ ဂမုန္းနက္ ေ၀သာလီ မိုးႀကိဳး

Written by ညီမင္းညိဳ

ငယ္ငယ္ တုန္းက ၾကည့္ခဲ့ ဖူးတဲ့ မ်က္လွည့္ ပြဲ ေတြလုိပါပဲ။ စည္း၀ိုင္း အလယ္မွာ နီရဲ ေတာက္ပတဲ့ ပ၀ါ တစ္စကို ျဖန္႔ခင္းလုိ႔။ အနီေရာင္ပ၀ါ စေပၚမွာမွ လူ႐ိုးေခါင္း ႏွစ္လံုးက ဘယ္ဘက္တစ္လံုး ညာဘက္တစ္လံုး ဟိတ္ဟန္ အျပည့္ နဲ႔ ထိတ္လန္ ႔ဖြယ္ ေနရာယူလို႔။ ပ၀ါစရဲ႕အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္မွာေတာ့ ေပါင္လံုးေလာက္ တုတ္ၿပီး အပံုလုိက္ ေခြအိပ္ ေနတဲ့ ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ (ဘိန္းေကၽြး ထားလို႔ မလႈပ္ မယွက္ ၿငိမ္သက္ ေနတာလို႔ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူး)။ က်န္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယ ေတြကေတာ့က်ား႐ိုး၊ က်ားစြယ္၊ဆင္ၿမီး၊ ဆင္စြယ္၊ ေဆး ဥ၊ ေဆးျမစ္၊ တုတ္ၿပီး၊ ဓားၿပီး၊ ေသနတ္ၿပီး အတြက္ ေရာင္းခ်ဖုိ႔ ၾကိဳတင္ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ၿပီး ေဆးထုပ္ ေတြနဲ႔ ဖဲထုပ္ေတြ၊ ပန္းကန္လံုးေတြ၊ တုတ္ေခ်ာင္း အတိုအရွည္ ေတြ၊ စကၠဴစ ေတြကေန ေခါက္ဆြဲဖတ္ျဖစ္သြား မဲ့ဟာေတြနဲ႔ မ်က္လွည့္၀ိုင္း တစ္ခုရဲ႕အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုလို႔ ေနပါတယ္။ “ပရိသတ္မ်ား ခင္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဂမီ္ၻရ စည္း၀ုိင္း အတြင္းကို လံုး၀မ၀င္ ပါနဲ႔ ခင္ဗ်ာ။ ေျခတစ္ဖက္ ေတာင္ မကၽြံမိ ပါေစနဲ႔ ခင္ဗ်ာ။ ေျမ ဖုတ္၊ ဘီလူး၊ ၿပိတၱာ တို႔ကုိ ဆရာႀကီးရဲ႕ဂမီ္ၻရ အစီအမံမ်ား နဲ႔မိန္႔ၾကား ေခၚေဆာင္ ထားတဲ့အတြက္ သာမန္လူ မ်ားအဖို႔ အႏၲရာယ္ ရွိႏုိင္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ။ အသက္ဇီ၀ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ လူ ႐ိုး ေခါင္း ႏွစ္လံုးက ဘယ္နည္း ဘယ္ပံု အသက္၀င္ၿပီး အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းလွတဲ့ ဟိမ၀ႏၲာ ႏွစ္တစ္ရာ ဂမီ္ၻရ ေႁမြႀကီးကိုဘယ္လုိ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းျပ မလဲဆိုတာ ပရိသတ္မ်ား အႏၲရာယ္ ကင္းစြာ ၾကည့္႐ႈ ခံစားႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ဂမီ္ၻရ အစီအရင္ မ်ားကို အထက္ ပုဂိ္ၢဳလ ႀကီးမ်ားထံမွ ႐ိုေသစြာ ခြင့္ပန္ သံုးစြဲထား ရတဲ့အတြက္ သာမန္လူမ်ား အေနနဲ႔ ဂမီ္ၻရ စည္း၀ုိင္းထဲကို ကၽြံၿပီး ေရာက္ ရွိလာခဲ့ရင္ အသက္ အႏၲရာယ္ ရွိႏိုင္ပါ တယ္ခင္ဗ်ာ။” လက္ေထာက္ တပည့္ ကေလးက ပရိသတ္ကို အဲ သလုိ သိမ္းသြင္း ဆြဲေဆာင္ ျဖားေယာင္း ၿခိမ္းေျခာက္ေန ခ်ိန္မွာ မွင္ေမာင္းေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ ဆရာႀကီး “ဂမီ္ၻရ ေ၀သာလီ မုိးႀကိဳး”ကေတာ့ စည္း၀ိုင္း အလယ္တည့္တည့္ မွာ ေယာဂီ၀တ္စံု အျပည့္နဲ႔ တင္ပ်ဥ္ခ်ိတ္ ထုိင္ၿပီး ကြမ္း သီးလံုး ေလာက္ရွိတဲ့ စိပ္ပုတီး အႀကီးႀကီးကို တေခ်ာက္ ေခ်ာက္ စိပ္(ေရတြက္)လို႔ ေန ပါတယ္။ ၾကည့္႐ႈမဲ့ ပရိသတ္မ်ား လာေလေလ လက္ေထာက္ ေကာင္ေလးရဲ႕ “ဂမီ္ၻရျပ ကြက္”အေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပ တဲ့အသံက ပိုက်ယ္လာေလ ပါပဲ။ ထက္ရွတဲ့(လို႔ထင္ရတဲ့)ဓားတစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ လက္ ေထာက္ ေကာင္ကေလး က သူ႔ လက္ကို သူလွီးျပ တဲ့အခါမွာ ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ ဆူညံေနတဲ့ ပရိသတ္ ႀကီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္က် သြားပါတယ္။ ေသြးလည္း မထြက္၊ ဒဏ္ရာလည္းမရတာကို ပရိ သတ္ ျမင္ေအာင္ ပၿပီးမွ စည္း၀ိုင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာတံုးႀကီးကို တစ္ခ်က္ တည္းပိုင္း ျပၿပီး ေကာင္ေလးက ဓားရဲ႕ ထက္ရွမႈကို သက္ ေသျပပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ဆက္ ၿပီး ဒီလို ဒဏ္ရာမရ ေသြး မထြက္ျခင္းဟာ ဆရာႀကီး ဂမီ္ၻရ ေ၀သာလီ မုိးႀကိဳးရဲ႕ သီလ၊ သမာဓိ၊ သိကၡာတို႔နဲ႔ စီရင္ ေဖာ္စပ္ထားတဲ့ ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္ေျခက အလြန္ရွားပါး တန္ဖိုးႀကီးမားတဲ့ “ဂမုန္း နက္” ရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ အျခားတန္ဖိုးႀကီး ရွားပါးေဆးဖက္၀င္သစ္ဥ၊ သစ္ဖုေတြ နဲ႔ ေပါင္းစပ္ေဖာ္ထုတ္ လိုက္တဲ့အခါ အခု ဒီ “ဂမုန္းနက္ ဂမီ္ၻရ ၿပီးေဆးနဲ႔ ပီယေဆး” ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚ လာေၾကာင္း၊ ဒါကို ဆရာ ႀကီးက လူတုိင္း လက္လွမ္းမီ သံုးစြဲေစ ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တကူး တက လာေရာက္ ျဖန္႔ေ၀ေပး ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရရွိတဲ့ေငြ ေၾကးမ်ားကိုလည္း ဆရာႀကီး ရဲ႕သာသနာ ျပဳခရီးစဥ္ အတြက္ အသံုးခ်မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလွဴဒါန ေျမာက္ေၾကာင္း ရွင္းျပရင္း လက္ကို ဓားနဲ႔ လွီးျပလုိက္၊ ငွက္ေပ်ာတံုးကို ဓားနဲ႔ပုိင္းျပလုိက္၊ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ့ ပရိသတ္ အသစ္ေတြကို ဆရာႀကီး ဂမီ္ၻရ ေ၀သာလီ မုိးႀကိဳးရဲ႕ “ဂမီ္ၻရျပကြက္” အေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္နဲ႔ တရစပ္ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ ေနခ်ိန္မွာ ဆရာ ႀကီး ဂမီ္ၻရ ေ၀သာလီမုိးႀကိဳး ကလည္း စည္း၀ုိင္းအလယ္ မွာ ပုတီးႀကီး တေခ်ာက္ ေခ်ာက္နဲ႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္ ဖတ္စီမံလို႔ ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ား ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္း (Charles Dickens) ရဲ႕ Great Expectations ကို ဖတ္ဖူး လား။ သိပ္ေကာင္းတဲ့၀တၳဳ ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာ ေမာင္ ထြန္းသူက “ေမွ်ာ္တလင့္ လင့္” ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဘာသာ ျပန္ေပး ထားတာ ရွိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မူရင္းကို အျပည့္ ခံစားခ်င္လို႔ ေအာ္ရီ ဂ်င္နယ္လ္ကို မနည္းရွာ ယူၿပီး ဖတ္ရတယ္။ နင့္ေနေအာင္ ခံစားရတဲ့ ၀တၳဳႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေပ ေလာက ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဒီလို ဂႏၴ၀င္ ေျမာက္တဲ့ ၀တၳဳမ်ဳိး ႀကီးေတြ ပရိသတ္ကို ခ်ေကၽြး ခ်င္ေပမ့ဲ ထုတ္ေ၀သူ ေတြက ဒီလို စာ ႀကီးေပႀကီးေတြကို ထုတ္ေ၀ ဖုိ႔ထက္ ေပါ့ေပါ့ပါး ပါး ေပါက္လႊတ္ပဲစား ၀တၳဳမ်ဳိးေတြ နဲ႔ပဲ ပုိက္ဆံရွာ ခ်င္ၾကတာ ဆုိးလြန္းလွသဗ်ာ။ ထုတ္ေ၀မဲ့ သူရွိရွိ၊ မရွိရွိ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ဒစ္ကင္းရဲ႕ ၀တၳဳႀကီး လိုမ်ဳိး တစ္အုပ္ေတာ့ ဒီတစ္ သက္မွာ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရး သြား မယ္ဗ်ဳိ႕။ ေနဦး- ခင္ဗ်ား- (Jacs London) ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕ Sea Wolf(ပင္လယ္၀ံပုေလြ) ေရာ ဖတ္ဖူးလား။ အလြယ္တကူ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဆရာ မင္းလွ ၫြန္႔ၾကဴးရဲ႕ ဘာသာျပန္ရွိ တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ “လာဆင္” ရဲ႕ အေတြး အေခၚေတြက စိတ္ ၀င္စားဖုိ႔ တကယ္ေကာင္း တယ္ဗ်ဳိ႕။ တကယ္ေတာ့ ဒီ ၀တၳဳဟာ သာမန္ စြန္႔စားခန္း သက္သက္ ၀တၳဳမဟုတ္ဘူး။ လူ႔သေဘာကို ဆန္းသစ္ ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ျပထားတဲ့ ၀တၳဳ ႀကီးတစ္ပုဒ္ဗ် သိလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေပ ေလာကကလည္း လွည့္ ၾကည့္လုိက္ရင္ အားရစရာကို မရွိဘူး။ လံုးခ်င္းေတြၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း ၀တၳဳ နာမည္ေတြကိုက “ျခင္ေထာင္ သံ”ေပါက္ေနတဲ့ ေခါင္းစီး ေတြနဲ႔။ မဂၢဇင္းေတြ ၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း ေၾကာ္ျငာ ေတြနဲ႔ ႐ုပ္ပံုေတြနဲ႔ ဖတ္စရာက မည္မည္ရရ မပါ။စာေပမဂၢဇင္း ႏွစ္ေစာင္၊ သံုးေစာင္ရဲ႕၀တၳဳ ေတြ ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဇာတ္လမ္း ေတြခ်ည္း ဇြတ္ေရး ျပေနၾက ေတာ့တာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၿပီ။ သူ မ်ားေရးတာ ေစာင့္မေနေတာ့ ဘူး။ ကိုယ္တုိင္ပဲ ေရးျပ လိုက္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျပမဲ့ လ႔ူသဘာ၀ စ႐ိုက္ေဖာ္ ၀တၳဳႀကီး ထြက္လာတဲ့ အခါ စာေပ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္ ျဖစ္သြား မွာ ျမင္ေယာင္ မိေသးေတာ့ ဗ်ာ။ လူ႔သဘာ၀ စ႐ိုက္ေဖာ္ ဆုိလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ခင္ဗ်ား အဲလက္စ္ေဟလီ (Alex Haley)ရဲ႕ Roots ကို သိပါ တယ္ေနာ္။ ဆရာ ေမာင္ထြန္း သူကပဲ “ဇာစ္ျမစ္”ဆုိၿပီး ဘာသာ ျပန္ေပးထား တာေလ။ လူျဖဴေတြက လူမည္းေတြကို ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ဳိးခုနစ္ဆက္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေလာက္ ကၽြန္ ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းရွည္ ႀကီးဗ်ာ။ ခုဆုိ လူမည္းတစ္ ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အုိဘားမား (Obama) ေတာင္ အေမရိကန္ သမၼတ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ လူမည္းေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ ရတဲ့ခရီးလမ္း က ၾကမ္းတမ္းလြန္း လွေပမဲ့ မာတင္ လူသာကင္းတို႔၊ လင္ကြန္းတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူ မည္း တစ္ေယာက္ သမၼတျဖစ္ တဲ့အထိ၊ အိမ္ျဖဴေတာ္ကို သိမ္းပိုက္ႏုိင တဲ့အထိ ခရီး ေပါက္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ခင္ဗ်ား မဖတ္ရေသးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီက ငွားသြားေလ။ ဆက္ ဆက္ေတာ့ ျပန္ေပး ရမယ္ ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲသလုိ ေဆြစဥ္ မ်ဳိးဆက္ ဂႏၴ၀င္တြင္မဲ့ ၀တၳဳရွည္ႀကီး မ်ဳိးေရးဦးမဲ့ စာေရးဆရာ ဆိုေတာ့ စု၊ တု၊ ျပဳဖို႔က ရွိေသးတယ္ မဟုတ္ လား ကိုယ့္ဆရာရဲ႕။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားက သမုိင္း ေနာက္ခံ ၀တၳဳမ်ဳိးမွ စိတ္၀င္စားတဲ့ သူဆုိရင္ေတာ့ အမ္အမ္ေကး (M.M.Kaye) ရဲ႕ The Far Pavilions ဆရာ ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ “ေရႊျပည္ ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀း” ဆိုတာ မ်ဳိး ဖတ္ရ လိမ့္မယ္ဗ်။ ၀တၳဳ က အိႏိၵယျပည္ ေနာက္ခံ၀တၳဳဗ်။ သမုိင္း ေနာက္ခံ ၀တၳဳတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း သမိုင္း၀င္ ပုဂိၢဳလ္ အခ်ဳိ႕နဲ႔ အခ်က္အလက္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အမွန္ေပါ့ဗ်ာ။ က်န္တဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဇာတ္ ေဆာင္ေတြကေတာ့ ၀တၳဳေရး ဆရာရဲ႕စိတ္ကူးေတြ ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားကို ရွင္းျပ ရရင္ သမုိင္းဆရာနဲ႔ စာေရး ဆရာ မတူဘူးဗ်။ သမုိင္း ဆရာဆုိတာ အခ်က္အလက္ သီကံုးသူ၊ စာေရးဆရာ က ေတာ့ စိတ္ကူး သီကံုးသူေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပသက္ တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အဲဒီလို ဇာတ္အိမ္ ႀကီးမားတဲ့သမုိင္း ေနာက္ခံ၀တၳဳႀကီး တစ္ပုဒ္ေရး ျဖစ္ေအာင္ ေရးမယ္လို႔ သႏိၷ႒ာန ္ခ်ထားတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အေနာက္ႏုိင္ငံ စာေပေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဂႏၴ၀င္ စာအုပ္ေကာင္း တစ္အုပ္ အေၾကာင္း တစ္ဆက္တည္း ေျပာလိုက္ဦး မယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ စာအုပ္က ဒပ္ဖနီဂ်ဴေမာရီးယား (Daphne du Maurier) ရဲ႕ ရဘက္ကာ(Rebecca) ဆို တဲ့၀တၳဳ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ စႏၵာမဂၢဇင္းမွာ ဆရာ တင့္တယ္ ျပန္ဆုိ ေဖာ္ျပေနတဲ့ အခ်ိန္ ရွစ္လ အၾကာမွာ ဆရာ တင့္တယ္ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့လို႔ အဆံုးမသတ္ ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို ဆရာျမသန္းတင့္က ဆက္ၿပီး ဘာသာျပန္ဖုိ႔ ရွိေပမဲ့ ဆရာျမ ကိုယ္တုိင္က ၀တၳဳကို သိပ္ၿပီး မႀကိဳက္လွ တာရယ္၊ အျခား တစ္ဦး ဘာသာျပန္ေန တယ္လို႔ လည္း သိရတဲ႕ အတြက္ ဆက္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။တကယ္လုပ္ ျဖစ္တာက ဆရာ“အေထာက္ ေတာ္လွေအာင္”ပဲ။ ရတနာပံု စာအုပ္တုိက္ အမွတ္ ၆၀ အေန နဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာမွာ ထြက္ရွိႏိုုင ္ခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားက စာေပ ၀ါသနာႀကီးတဲ့ သူမုိ႔  ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က မေမာေပမဲ့ ခင္ဗ်ားက နားၿငီး ေရာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက လူငယ္ စာေရး ဆရာေတြကို ပါ။ ဒီလိုကမၻာ့အျမင္ ဂႏၴ၀င္ အျမင္ သိျမင္ ႏွံ႔စပ္မွ ကိုယ္ ျပန္ ဖန္တီးမဲ့ အႏုပညာက စံမီ တန္းမီ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေျပာနဲ႔ မဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ကုိ သက္ ေသျပလုိက္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ား ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကမၻာ့ အျမင္နဲ႔ ဂႏၴ၀င္ အျမင္ႏွစ္ခု စလံုး သမ မွ်တစြာ ေပါင္းစပ္ ထားတဲ့၀တၳဳ တုိရွည္ေတြကို ေရွ႕ေလွ်ာက္ အားပါး တရဖတ္ ရမဲ့အေၾကာင္း ႀကိဳတင္ေၾက ညာ ေမာင္းခတ္ လိုက္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကိုင္း-ခင္ဗ်ားလည္း အလုပ္ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း အိမ္ျပန္ၿပီး တေရး တစ္ေမာအိပ္ အားေမြးလုိက္ ဦးမယ္။ သြားၿပီဗ်ဳိ႕။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ ဖူးတဲ့ မ်က္လွည့္ပြဲ ေတြလုိပါ ပဲ။ အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္ နဲ႔ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္၊ လိပ္ကို ၾကမ္းပိုးျဖစ္ေအာင္ တတ္လည္း တတ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။ ခုပဲ ကုိယ့္မ်က္စိ ေရွ႕ ကေန ေျမလွ်ဳိးမုိးပ်ံ ျပေတာ့မွာလုိလို၊ တစ္ေလာကလံုးက လူ ေတြပဲ သူတို႔ေရွ႕ေတာ္ ေမွာက္ ဒူးေထာက္ အခစား ေရာက္ လာေတာ့မွာ လုိလုိ၊ ေလတစ္လံုး မုိးတစ္လံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေတာ့လည္း လ်က္ဆား အဆင့္ ေလာက္ “ေဆး”ေရာင္းၿပီး ျပန္ၾက တာပါပဲ။ ေရွ႕မွာ ပရိသတ္ကို ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ ဂမီ္ၻရျပ ကြက္ဆန္းေတြက အခ်ိန္ပဲ မရတာ လိုလို၊ မိုးခ်ဳပ္သြား တာမို႔ နာနာဘာ၀၊ ၀ိနာဘာ၀ ေတြကပဲ ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႔ တားမွာ လုိလိုနဲ႔ ရတဲ့ပိုက္ဆံ သိမ္းက်ဳံး ထည့္ၿပီး ပရိ သတ္ ေရွ႕ကေန အျမန္ဆံုးထြက္ခြာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾက ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီျပကြက္မွ တကယ့္ ဂမီၻရ ျပကြက္ အစစ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ ႀကိဳးထံုးေလး ေျဖျပ၊ ဖဲခ်ပ္ေလးလွန္ျပဆိုတဲ့ ျပ ကြက္ေလာက္ ေတာ့ ၾကည့္လုိက္ၾကရတာ ေပါ့ေလ။ ကိုင္း... စာခ်စ္သူ မိတ္ေဆြ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတဲ့ ၀တၳဳကိုလည္း ခင္ဗ်ား လမ္းေဘး တစ္ေနရာမွာ ၾကည့္ ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္လွည့္ပြဲ တစ္ပြဲလုိ ပဲ သေဘာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို နားခြင့္ျပဳ ပါလို႔ ေတာင္း ဆိုရင္း ဒီကေန႔ အတြက္ (အဲ-ဒီ၀တၳဳအတြက္) နိဂံုးခ်ဳပ္ ပါရ ေစလားခင္ဗ်ာ။ ညီမင္းညိဳ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၂)