ဝံလက္ငွက္တို႕ ေပ်ာ္ရာ (သုိ႕) အေမွာင္ ခြင္းေသာ လက္မ်ား

သည္ခရီးကို အေခါက္ေခါက္အခါခါေရာက္ဖူးသည္။ သည္အရိပ္၌ မၾကာခဏ နားခိုဖူးသည္။ သည္ေန ရာကိုေရာက္တိုင္း သနားစရာမ်က္လံုးေလးမ်ားျဖင့္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းေနၾကေသာ လက္အစံုမ်ား ၊ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမညီမွ်ေသာ ကိုယ္လက္ခႏၶာမ်ားႏွ င့္ ေလာကဓံကို မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြးတိုင္း ကုိုယ္ ဗလာႏွင့္ ကေလးမ်ား အစီအရီ။

 

 

 

 ဤတစ္ေခါက္၌ ျမင္ေနက်မ်က္လံုးမ်ား၊ ေတြ႔ေနက်လက္အစံုကမ်ား မေတြ႔ရ ၊ မဆံုရေတာ့စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုေနသလိုခံစားရသည္။
သည္ေနရာဆိုတာက စစ္ေတြၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဖက္ ေရမိုင္အားျဖင့္(၁၆)မိုင္၊ ကုန္းလမ္းအားျဖင့္ (၂၂)မိုင္ သာေ၀းသည့္ ပုဏၰားကၽြန္းၿမိဳ႕အနီးကဂူ၀ဆိုသည့္ ကားလမ္းေဘးနားက ဘုရားရိပ္ပဲျဖစ္ပါပဲ။ ဂူ၀ဘုရားသည္ ပုဏၰားကၽြန္းၿမိဳ႕နွင့္ (၁)မိုင္သာေ၀းပါသည္။ 

 

သည္ဘုရားကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ အနီးအနားကရြာကို ဂူ၀ရြာဟုေခၚပါသည္။ သည္ရြာေလးမွာအိမ္ေျခ(၇၀)ခန္႔ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာတံငါလုပ္ငန္းနွင့္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳၾကသည္။ တပိုင္တနိုင္လုပ္ငန္းသာျဖစ္၍တစ္ရြာလံုးနီးပါးဆင္းရဲၾကသည္။ မိဘမ်ားဆင္းရဲသည္နွင့္အမွ်သားသမီးမ်ား၏ဘ၀သည္လည္းတက္လမ္းမျမင္။ လက္လႈပ္မွ ပါးလႈပ္ရေသာ ဘ၀တြင္ သား၊သမီးမ်ား၏ ပညာေရးအား လွည့္မၾကည့္နိုင္အား။ 

 

ပညာေရးဆိုသည္ မွာသူတို႔အတြက္ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္သည့္အရာ။ မိမိတို႔မရခဲ့သည့္ ပညာ့မ်က္စိကို သား၊ သားသမီးမ်ားအား သင္ေပးခ်င္ေသာ္ျငားလည္း ရြာထဲတြင္ေက်ာင္းမရွိမႈ၊ ၀မ္းတထြာအတြက္ ရုန္းကန္ေနရမႈ တို႔ေၾကာင္းဘယ္လိုမွမ ျဖစ္နိုင္ခဲ့ၾက။ ပုဏၰားကၽြန္ၿမိဳ႕နွင့္ (၁)မိုင္သာကြာေဝးေသာ္လည္း အလြန္နုနယ္ေသာ ကေလးမ်ားအရြယ္မို႔မိုးထဲေလထဲမွာၿမိဳ႕ထဲစာသင္ေက်ာင္းသို႔ သြားတက္ဖို႔ဆိုတာဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္။

 

 မိဘတိုင္းလိုလိုကေစ်းမွ(၁၁)နာရီ၊ (၁၂)နာရီေလာက္မွသာ ျပန္ေရာက္တက္ၾကရာ မနက္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အမီထမင္းစားေသာက္ေရးအတြက္ အလြန္ပင္ခက္ခဲေပသည္။ မသင္မေနရ မူလတန္းပညာေရးစနစ္ဟာ သူတို႔နွင့္ဘယ္လိုမွ မဆိုင္သလို။ သည္လို႔ျဖင့္ မနက္မိုးလင္းသည္နွင့္ တၿပိဳင္နက္ အႀကီးက အလတ္ကိုဆြဲ၊ အလတ္က အငယ္ကိုခ်ီကာ သည္ရြာက ကေလးအားလံုးလိုလိုသည္ ဘုရားရင္ျပင္မွာ လာၿပီးသူတို႔၏ ဘ၀ေက်ာင္းႀကီး ကိုတက္ၾကသည္။ 

 

လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက ပစ္ေပးေသာ သၾကားလံုးမ်ား၊ စားစရာေသာက္စရာမ်ား၊ တစ္ခါတရံ လႊင့္ပစ္ လိုက္ေသာ အခြံမ်ားကို လုေကာက္ၾကရင္း ဘဝေက်ာင္းမွာ သင္ယူၾကသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ဘု ရားဖူး ခရီးသည္မ်ား၊ အမ်ားအျပားေရာက္ၾကရာ ရွိေလးတစ္ခ်က္ ခိုးလိုက္ ေငြ(၁၀၀)ေပးပါေတာင္းလိုက္၊ လက္ဝါးေလးျဖန္႔လိုက္ စားစရာေတာင္းလိုက္နွင့္ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနေသာ အူမမ်ားကို မိမိတို႔တတ္ သည့္နည္းျဖင ့္ေျဖရွင္းေနၾကသည္။

တခါတေလဆိုလၽွင္ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး တိုးေဝွ႔ၿပီး အတင္းရိွခိုးၾကရာ ခရီးသည္မ်ားမွာ လံုခ်ည္မ်ား ခၽြတ္က် သည္အထိျဖစ္ၾကရသည္။ ကုသိုလ္ယူဖို႔လာၾကရာ၌ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္သြားၾကရေသာ ခရီးသည္ မ်ားလည္းေတြ႔ဖူးသည္။ ပညာေရးနွင့္အလွမ္းေဝးေသာ ဤကေလးမ်ားမွာ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္၊ ျပဳသင့္၊ မျပဳသင္႔ သူတို႔မသိ။ သူတို႔သိသည္ကား ခရီးသည္လာလွ်င္ ပစ္ဆံေတာင္းမည္။ ဖိနပ္တို႔ရုပ္ဝတၳဳတို႔တစ္ခုခုုခ်ထားခဲ့လွ်င္ ပိုင္ရွင္မျမင္ေအာင္ အပိုင္ခ်ည္မည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ သူတို႔၏နိစၥဓူဝ။ 

 

 အဝတ္အစားဆိုသည္မွာ သဘာဝတရားနွင့္ အရွက္ဣေျႏၵကို ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ ကေလးမ်ားနွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္သလို။ တခ်ိဳ႕(၁၂)ႏွစ္၊ (၁၃)နွစ္ကေလး၊ ကေလးမေလးေတြ အဝတ္အစားမပါ။ ကိုယ္ဗလာနွင့္ ဘုရားအနီးမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေန ၾကသည္။

သည္ဘုရားကို လာတိုင္းျမင္ေနက်၊ ေတြ႕ေနက်၊ ၾကားေနက် အရာမ်ားကို မျမင္ရ၊ မေတြ႔ရ၊ မၾကားရ ေတာ့ တစ္ခုခု လိုေနသလိုပင္။ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းသလို ခံစားရသည္။ သည္ကေလးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီ လဲ။ တၿပိဳင္တည္းရြာကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။ သည္လိုဆိုေတာ့ ရြာလံုးကၽြတ္ေျပာင္းသြားတာလဲ မျဖစ္နိုင္။ 

မေရာက္တာ တစ္နွစ္ေက်ာ္၊ နွစ္နွစ္အတြင္း သည္ကေလးေတြ အကုန္အရြယ္ေရာက္သြားတာလည္း မျဖစ္နိုင္။ 

 

သိလုိစိတ္က ျပင္းျပေနသည္။ သည္လိုတစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေနစဥ္အတြင္းမွာ ရြာဘက္ဆီမွ ကေလးမ်ား၏ မဂၤလာကဗ်ာရြတ္ဆိုသ ံၾကားလိုက္ရသည္။ “လူမိုက္ဆိုလွ်င္ ေရွာင္ၾကည္ဝဲလို႔၊ မမွီဝဲနဲ႔ ကင္းေအာင္ေန၊ ပညာရွိကို စဥ္တြဲလို႔ မွီဝဲဆည္းကပ္ နည္းယူေစ” ဟာ ဒါကေလးေတြရဲ့ အသံပါလားလို႔ အသိဝင္လာသည္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားမိေသာအခါ ကေလးေတြ တပံုတစ္မရွိသည့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔အေဆာက္အအံု တစ္ခု ေရွ့ေရာက္ေနၿပီ။ တူညီေသာေက်ာင္းဝတ္စံုေလးမ်ားျဖင့္ အသံၿမိဳင္စာအံေနၾကသည္။ ဧည့္သည္ ကို ျမင္၍ ဆရာမေလးနွစ္ေယာက္ႀကိဳဖို႔ထြက္လာၿပီး အထဲကိုဝင္ဖို႔ဖိတ္ေခၚသည္။ အထဲကိုဝင္လိုက္သည္နွင့္ ပထဆံုးျမင္လိုက္ရသည္ကား ဝံလက္ငွက္နွစ္ေကာင္၏ ပံုရိပ္နွင့္အတူ “ဝံလက္ေဖာင္ေဒးရွင္း” ရခိုင္ျပည္၏ “ဂူဝေရာင္ျခည္” အခမဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းဟူေသာ ဆိုင္းဘိုးေလးတစ္ခု။ အိုးဒါေၾကာင့္ကိုးလို႔သာ စိတ္ထဲ က ေျပာလိုက္မိသည္။

ေက်ာင္းေလးကအျပန္ ကပ္ၿငိပါလာေသာ ကေလးမ်း၏ “အမ်ိဳးသီလ နွစ္႒ာနကို ျပည့္ဝမဏၰိဳင္ ေစာင့္စြမ္းနိုင္ မ ွရကၡိဳင္နာမဘြဲ႕မည္လွ၍ အႏၶတသညာ ေခၚအပ္ရာတည္း” ဟူေသာ အရွင္နာဂိႏၵေမာ္ကြန္းကို သံၿပိဳင္ရြတ္ ဆိုသံမ်ား။

အိမ္အျပန္လမ္၌ တစ္ခုခုကို ေက်နပ္သလိုမ်ဳိး။ တစ္ခါမွ်မခံစားဖူးေသာ ၾကည္နူးမႈတစ္ခုရင္ထဲ၌ ကပ္ၿငိလာ ပါသည္။ မ်က္စိထဲ၌ျမင္ေနမိသည္က ေကာင္းကင္ထက္၌ ပ်ံဝဲေနေသာပံုရိပ္တစ္ခု။ နားထဲ၌ၾကားေနသည္ ကား ဝံလက္ငွက္မ်ား၏ ေတာင္ပံခတ္သံမ်ား။ သည္အသံမ်ားရခိုင္ျပည္တစ္ဝွမ္းမွာ သည္ထက္မ ကျမည္နိုင္ ပါေစ။ အေမွာင္ကိုခြင္းၿပီး မ်ိဳးႏြယ္ေစာင့္ေသာ ဝံလက္ငွက္မ်ား တစ္ေကာင္က တစ္ရာ၊ တစ္ရာက တစ္ေထာင္ ရကၡိဳင္ကမ္းေျမာင္မွာပ်ံဝဲနိုင္ၾကပါေစ လို႔သာဆုေတာင္းေနမိပါေတာ့သည္။

ေမာင္စိန္ေတာက္(စစ္ေတြ)
Posted by WANLARKFOUNDATION |
Ref: RSV